Menu

terapie

Zakupoholizm – jak się przed nim ustrzec?

Zakupoholizm – jak się przed nim ustrzec?

, , , , , ,

Zakupoholizm obecnie występuje u coraz większej ilości osób. Każdego dnia jesteśmy zasypywani wiadomościami na temat kolejnych promocji i wyprzedaży. Słyszymy o nowych kolekcjach ubrań, o towarach, które mają odmienić nasze życie czy też sprawić, że uchronimy naszą rodzinę przed groźnymi chorobami. Do tego zyskujemy coraz to nowe możliwości płatności – zapłać za 30 dni, pierwsza rata za 6 miesięcy itd. Wszystko to ma duży wpływ na to, że coraz więcej kobiet i mężczyzn boryka się z zakupoholizmem. Czym charakteryzuje się to uzależnienie i czy w ogóle możemy w jakiś sposób się przed nim ustrzec?

Czym jest zakupoholizm?

Inną nazwą dla zakupoholizmu jest shopoholizm lub też kupnoholizm. Każda z tych nazw odnosi się do tego samego problemu, czyli do uzależnienia od nadmiernego, nieprzemyślanego i kompulsywnego robienia zakupów.

Wśród przyczyn, które skłaniają chorych do nabywania kolejnych produktów, są chęć poprawy swojego samopoczucia, obniżenia poziomu stresu, problemy w pracy lub w życiu rodzinnym, radość lub smutek. Kupowanie ma sprawić, że wszystkie emocje, z którymi mamy problem, zostają osłabione.

Czy wiesz, że zakupoholizm jest tak samo niebezpiecznym uzależnieniem jak alkoholizm, narkomania czy lekomania? Badania wskazują, że nawet 16% populacji na świecie może borykać się z zakupoholizmem, gdzie większość osób nawet nie zdaje sobie z tego sprawy, więc bagatelizuje leczenie.

Wszystko to prowadzi do wielu negatywnych konsekwencji, takich jak:

  • problemy finansowe – ciągłe kupowanie na kredyt, z odroczoną płatnością sprawia, że problemy finansowe zaczynają stawać się coraz większe, a spirala długów coraz bardziej się nakręca,
  • pogorszenie relacji z rodziną i ze znajomymi – brak czasu dla nich, kłamstwa, kradzież, pożyczanie i nieoddawanie pieniędzy itd.,
  • zaburzenia psychiczne, w tym depresja, stany lękowe,
  • myśli samobójcze,
  • rozpad małżeństw,
  • sięganie po używki w celu zagłuszenia wyrzutów sumienia, poczucie wstydu oraz stresu związanego z uzależnieniem od robienia zakupów.

Jak ustrzec się przed zakupoholizmem?

Skutki zakupoholizmu mogą realnie wpłynąć na nasze życie i to w bardzo negatywny sposób. Dlatego najlepszym rozwiązaniem jest poszerzanie świadomości i edukacja. Sprawdź, jak ustrzec się przed uzależnieniem od robienia zakupów.

Kupuj to, czego naprawdę potrzebujesz

Pierwszą kwestią, która odgrywa ważną rolę, jest kupowanie jedynie tych produktów, których potrzebujesz. Zanim dodasz jakiś produkt do koszyka w sklepie internetowym lub stacjonarnym, zastanów się, do czego chcesz go wykorzystać. Samo słowo promocja i wyprzedaż nie może być jedynym powodem, dla którego decydujesz się na zakup. Odwiedzając sklep, postaraj się wyłączyć emocje, a zamiast tego uruchom chłodną kalkulację, która pomoże Ci zaoszczędzić i kupować pod wpływem chwili i impulsu.

Rób listę zakupów, gdy idziesz do sklepu

Nie ważne, czy robisz zakupy w sklepie internetowym, czy w stacjonarnym, najważniejsze jest to, abyś odwiedzał lub odwiedzała to miejsce z listą produktów, które chcesz kupić. Przygotuj ją z wyprzedzeniem i koniecznie się jej trzymaj.

To szczególnie trudne w przypadku sklepów spożywczych, które są projektowane w taki sposób, aby najważniejsze artykuły spożywcze znajdowały się w głębi sklepu, np. pieczywo, lada z mięsem. Jeśli udasz się do sklepu bez listy, to po drodze miniesz wiele innych regałów z produktami i szansa na to, że kupisz coś, czego tak naprawdę nie potrzebujesz, znacząco się zwiększy.

Postaw na edukację

Ważną częścią tego, aby ustrzec się przed zakupoholizmem i nie popaść w pułapkę promocji, jest edukacja. Rosnąca świadomość tego, że kupowanie wszystkiego, na co mamy ochotę i tylko po to, aby poprawić sobie nastrój, sprawia, że możemy ustrzec się przed uzależnieniem od robienia zakupów. Poczytaj kilka publikacji naukowych na ten temat, obejrzyj dokument lub przejrzyj opinie specjalistów psychoterapii, aby zrozumieć, jakie są objawy i skutki zakupoholizmu.

Kupuj gotówką

Robienie zakupów przy pomocy karty debetowej lub kredytowej może być problemowe. Dlaczego? W taki sposób możesz znacznie łatwiej stracić kontrolę nad tym, ile wydajesz. Dlatego też świetnym sposobem jest zaplanowanie, ile możesz wydać podczas zakupów i wypłacenie z bankomatu dokładnie takiej kwoty. Następnie zostaw kartę w domu i udaj się na zakupy. To przy okazji świetny sposób na kontrolowanie swoich wydatków i na oszczędność finansową.

Zastanów się, co tak naprawdę daje Ci szczęście

Kupienie nowego swetra sprawia, że czujesz się szczęśliwa? Patrzenie na nowe sprzęty elektroniczne w sklepie wywołuje u Ciebie szybsze bicie serca? To niepokojące symptomy, które mówią o tym, że zakupoholizm może stać się w przyszłości Twoim problemem. Zamiast ignorować ten problem, postaraj się poczuć podobny entuzjazm, radość i ekscytację podczas wykonywania innych czynności. Później zastanów się nad bardzo ważną kwestią, a mianowicie nad tym, co tak naprawdę sprawia, że czujesz się szczęśliwy lub szczęśliwa? Zastąp zakupy inną czynnością, np. oglądaniem ulubionego serialu, randką z ukochanym czy graniem w tenisa z przyjaciółmi. Przekonaj się, że tak wiele innych czynności może sprawić, że poczujesz się szczęśliwa lub szczęśliwy.

Choroba alkoholowa – 6 mitów o alkoholu

Choroba alkoholowa – 6 mitów o alkoholu

, , , , ,

Choroba alkoholowa dotyka ponad 700 tysięcy Polaków, choć nie wykluczone, że ta liczba jest jeszcze wyższa. Mimo to nadużywanie alkoholu to problem, który jest bardzo często bagatelizowany. Wynika to z braku wiedzy, świadomości, ale też z powodu rozprzestrzeniania wielu mitów na temat zarówno alkoholu, jak i choroby alkoholowej. Prowadzi to z jednej strony do propagowania alkoholizmu, ale też sprawia, że wiele osób nie zauważa swojego problemu z alkoholem. Poznaj 6 najczęściej powtarzanych mitów na temat choroby alkoholowej i samego alkoholu.

Choroba alkoholowa – jakie istnieją na jej temat  mity?

Mit 1. – Wszyscy piją

Pierwszym mitem o alkoholu jest to, że wszyscy piję. Ten argument pada z ust osób w każdym wieku i jest powtarzany niemal z pokolenia na pokolenie. Już nastolatkowie słysząc o tym, że wszyscy piją, nie chcą odstawać od rówieśników i także sięgają po trunki.

Jednak rzeczywistość niekoniecznie musi tak wyglądać. Otóż według statystyk w skali globalnej ok. 40% osób powyżej 15. roku życia nigdy nie piło alkoholu. Do tego z roku na rok rośnie też liczba osób, które decydują się na abstynencję lub picie okazjonalne. Bez problemu możesz już zakupić piwo bez alkoholu, zrobić drinka bez dodatku procentów i to wszystko bez rezygnowania z ulubionych smaków.

W dodatku warto zwrócić uwagę na to, że każdy organizm jest inny, ma inną wytrzymałość, jest w innym stanie zdrowotnym, dlatego na jednych nawet niewielka ilość alkoholu raz na tydzień czy dwa nie wpływa tak negatywnie, jak na innych.

Mit 2. – Piwo to nie alkohol

Kolejny mit o chorobie alkoholowej to uznawanie, że jedynym prawdziwym alkoholem jest wódka. Z kolei piwo, wino czy nalewki, nie są zaliczane do tego grona. Oczywiście to nieprawda. Słabsze alkohole również mogą uzależniać, a także stanowią zagrożenia dla osób, które je piją. Wszystkie trunki, które zawierają alkohol etylowy, wpływają na ludzki organizm. Różnica tkwi jedynie w ich stężeniu.

Mit 3. – Niektóre alkohole są dobre na krew i serce

Następnym mitem, z którym warto się rozprawić, jest ten o prozdrowotnych właściwościach alkoholu. Wiele osób powiela nieprawdziwą informację o tym, że picie alkoholu pozytywnie oddziałuje na serce i układ krążenia.

Według badań osoba z chorobami serca, która wypije lampkę czerwonego wina lub koniak, wcale nie poprawia swoich wyników czy ukrwienia mięśnia sercowego. W rzeczywistości jedynie poprawia się jej samopoczucie i ewentualnie czuje się bardziej zrelaksowana.

W przypadku chorób serca i u osób, które mają problemy ze zbyt niskim lub zbyt wysokim ciśnieniem, ważne jest całkowite zrezygnowanie z picia alkoholu. Dlaczego? Spożywanie alkoholu prowadzi do skoków ciśnienia tętniczego krwi, a do tego wszystkiego również do uszkodzenia ścianek naczyń krwionośnych. W konsekwencji może spowodować to pogłębienie się problemów z sercem oraz doprowadzić to do zwyrodnienia mięśni serca.

Mit 4. – Alkohol działa rozgrzewająco

Przyznaj się, ile razy słyszałeś lub słyszałaś o tym, że wypicie alkoholu sprawi, że się rozgrzejesz? To powszechny mit, jednak w większości sytuacji często prowadzi do przeziębienia.

Zaraz po wypiciu alkoholu owszem najpierw można odczuć bardzo krótki efekt wzrostu temperatury. W tym momencie robi nam się cieplej. Jest to wynikiem tego, że do rozszerzonych naczyń skórnych  przepływa krew ze środka naszego organizmu. Przez to też dochodzi do przyspieszenia wymiany ciepła z otoczenia, co w rezultacie, zamiast ogrzać organizm, sprawia, że tracimy ciepło. Prowadzi to do tego, że krew się ochładza, a następnie w takim stanie trafia z powrotem do naszych narządów wewnętrznych. To z kolei może spowodować zaburzenie ich funkcjonowania.

Jeśli do tego wszystkiego zaraz po wypiciu alkoholu zrobi Ci się ciepło i zdecydujesz się otworzyć okno lub wyjść na zewnątrz w poszukiwaniu ochłody, to narazisz się na przeziębienie. Często u osób, które w trakcie imprez czy uroczystości rodzinnych piją większe ilości alkoholu, a później wychodzą na zewnątrz, aby w spokoju porozmawiać, krótko potem rozwija się zapalenie oskrzeli czy zapalenie gardła.

Mit 5. – Kawa pomaga szybko wytrzeźwieć

Jak szybko wytrzeźwieć w trakcie imprezy z alkoholem? Zdecydowana większość osób powtórzy jeden z najczęściej występujących mitów, czyli to, że takim magicznym środkiem jest kawa.

Czy to prawda? Oczywiście, że nie! Tak naprawdę po wypiciu kawy możesz zaobserwować w swoim organizmie pobudzenie spowodowane spożyciem kofeiny. Dlatego zyskasz trochę więcej energii, ale nic poza tym. Spożycie kawy w żaden sposób nie wpływa na zmniejszenie stężenia alkoholu we krwi, a tym samym też na przyspieszenie procesu trzeźwienia.

Mit 6. – Alkoholikami są osoby z patologicznego środowiska

I teraz wisienka na torcie. Wiele osób, które nadużywają alkohol, nie są w stanie przyznać się do swojego problemu. Do tego najbliższe otoczenia zaprzecza, że faktycznie taki problem występuje. Wiąże się to przede wszystkim z przekonaniem, że choroba alkoholowa, czyli alkoholizm jest chorobą bezdomnych oraz osób wychowanych w patologicznych rodzinach. Jednak w rzeczywistości każdy może się uzależnić niezależnie od płci, wieku czy statusu społecznego.

Uzależnienie od suplementów diety – objawy

Uzależnienie od suplementów diety – objawy

, , , , ,

Uzależnienie od suplementów diety występuje obecnie coraz częściej. Suplementy diety to ogólnie dostępne medykamenty, które znajdziesz nie tylko w aptece, ale również w supermarkecie, na stacji paliw czy po prostu w sklepach internetowych. Możesz je kupić bez recepty, więc właściwie nie ma żadnych problemów z zakupem kolejnego opakowania tych środków. Tak łatwa dostępność sprawiła, że jeszcze więcej osób je zażywa – bardzo często w nadmiernej ilości. Może to prowadzić do wielu skutków ubocznych i powikłań zdrowotnych. Dlatego przekonaj się, jakie są objawy uzależnienia od suplementów diety.

Czy suplementy diety uzależniają?

Przyjmowanie przez dłuższy czas większej ilości suplementów diety może powodować uzależnienie. W takim przypadku nie będziesz odczuwać pozytywnych skutków zażywania witamin. Wręcz przeciwnie, duże ilości niektórych substancji mogą prowadzić do powikłań i problemów zdrowotnych.

Uzależnienie od suplementów diety jest zaliczane do lekomanii, ale nie wywołuje to uzależnienia fizycznego. Natomiast powoduje silne przywiązanie psychiczne, dlatego próby odstawienia suplementów diety przyczyniają się do gorszego samopoczucia i uczucia dyskomfortu.

Jakie są najczęstsze objawy uzależnienia od suplementów?

Uzależnienie od suplementów diety jest niebezpieczne, ponieważ z czasem możesz przyzwyczaić się do przyjmowanej dawki, co w efekcie doprowadzi do jej zwiększenia. Choć tego typu wyroby medyczne zawierają mniejsze ilości substancji czynnych w porównaniu do leków, to jednak także mogą prowadzić do stopniowego wyniszczania organizmu. Dlatego tak ważne jest to, żebyś wiedział, jakie są objawy uzależnienia od suplementów diety.

Pojawienie się problemów zdrowotnych

Przyjmujesz suplementy diety bez kontroli lekarskiej? Nie ma wskazań medycznych do tego, żebyś zaczął brać dane witaminy? Zatem możesz doprowadzić do przedawkowania niektórych witamin, a w konsekwencji zaczniesz dostrzegać u siebie wiele niekorzystnych skutków fizycznych. Zwróć uwagę na to, jak dokładnie może objawiać się nadmiar niektórych mikroelementów bądź witamin i jak może to wpłynąć na Twoje zdrowie.

  • Witamina A – przyczynia się to do osłabienia kości i mięśni oraz widocznych zmian skórnych.
  • Witamina D – nadmierna ilość skutkuje uszkodzeniem nerek, bólami głowy, a także wymiotami.
  • Witamina K – w niektórych sytuacjach nadmiar tego składnika prowadzi do zakrzepów krwi.
  • Witamina B – powoduje problemy z układem pokarmowym, bóle głowy, spadek apetytu oraz zaburzenia nastroju.

Suplementy diety stają się sposobem na rozwiązywanie problemów

Reklamy w telewizji, Internecie lub radiu sprawiają wrażenie, jakby przyjęcie suplementu diety miało rozwiązać wszystkie Twoje problemy – dotyczące zdrowia fizycznego i psychicznego. Prowadzi to do tego, że w końcu możesz faktycznie zacząć wierzyć w ten przekaz. W konsekwencji przestajesz ufać lekarzom i środkom na receptę, bo uważasz, że tylko witaminy są w stanie poradzić sobie z Twoimi dolegliwościami. Taki tok myślenia jest nie tylko niebezpieczny dla Twojego zdrowia, ale przede wszystkim świadczy o rosnącym uzależnieniu od suplementów diety.

Suplementy są utożsamiane z nagrodą

Niekiedy Twój sposób działania może doprowadzić do tego, że kolejna dawka suplementów będzie traktowana jak nagrodę, a nie tylko sposób na poprawę zdrowia. W takich sytuacjach wzięcie suplementy stają się motywatorem i bierzesz je, gdy dobrze wykonasz jakieś zadanie lub swoje obowiązki domowe. Osoby uzależnione od medykamentów czują wtedy ogromną determinację, ponieważ zależy im na zażyciu kolejnych tabletek. Jeśli dostrzegasz u siebie podobny sposób działania, to oznaka, że potrzebujesz specjalistycznej pomocy.

Odczuwanie radości podczas zażywania suplementów

Uczucia, jakie ogarniają Cię po zażyciu suplementów diety, także mogą być wyraźnym sygnałem uzależnienia. Szczególnie jeśli czujesz wtedy radość i ekscytacje, a przede wszystkim nie znajdujesz innych sposobów na wywołanie takich emocji. Taka sytuacja wyraźnie wskazuje na silne przywiązanie emocjonalne i psychiczne do medykamentów, a przede wszystkim sprawia, że z tak dużą chęcią przyjmujesz kolejną dawkę suplementów.

Brak chęci do przerwania przyjmowania tabletek

Pozytywne emocje w połączeniu z lepszym samopoczuciem sprawiają, że nie masz ochoty na przerwę bądź zaprzestania brania suplementów diety. Objawy tego uzależnienia możesz dostrzec szczególnie wtedy, gdy nawet weekendowy wyjazd, wypad na zakupy lub dłuższy spacer nie mogą obyć się bez przyjęcia kolejnej tabletki. Po prostu nie wyobrażasz sobie sytuacji, w której nie miałbyś suplementów. Uzależnienie sprawia, że chcesz mieć nieustanną pewność, że zawsze będziesz mógł zażyć upragnione medykamenty.

Zaniedbywanie i okłamywanie najbliższych osób

Niepokojącym sygnałem jest moment, gdy zaczynasz okłamywać bliskich i boisz się przyznać do tego, ile tabletek przyjmujesz w ciągu dnia. Objawem uzależnienia jest także agresywna reakcja na pytania lub sugestie, że przyjmujesz zbyt wiele suplementów diety. Irytację mogą też wywoływać negatywne opinie na temat działania tych środków.

Prawdziwa miłość – jak nauczyć się kochać w czasach popkultury

Prawdziwa miłość – jak nauczyć się kochać w czasach popkultury

, , , , ,

Prawdziwa miłość w czasach popkultury bywa naprawdę rzadko spotykana. Współczesne czasy promują wyidealizowany obraz miłości, która jest nagła, gwałtowna i pozbawiona wszelkich trudności. Właśnie tak ją kreują Influencerzy, gwiazdy kina oraz znane osobistości, które często stanowią wzór dla innych ludzi. Przez to możesz mieć problemy z oceną swoich uczuć, zaufaniem oraz obdarzeniem kogoś miłością, bo masz wrażenie, że nie wygląda tak jak na filmach czy w serialach. Dlatego pokażemy Ci, jak możesz nauczyć się kochać – szczerze i prawdziwie.

Jak nauczyć się kochać innych prawdziwie?

Zacznij od pokochania siebie

Popkultura przyzwyczaiła Cię do myślenia, że gdzieś czeka na Ciebie idealny partner lub partnerka? To dość częsty problem, który jest spowodowany obrazem wykreowanym przez media. Takie podejście sprawi, że możesz stracić okazję na prawdziwą miłość, bo ciągle będziesz gonić za wyobrażeniem. Dlatego zmianę musisz zacząć od siebie. Być może nieustanne pragnienie znalezienia doskonałej drugiej połówki jest tylko sposobem na przykrycie swoich obaw. W takiej sytuacji musisz odpowiedzieć sobie na kilka pytań: przede wszystkim, co hamuje Cię przed zaufaniem drugiej osobie, z czego wynikają te lęki, a także czego oczekujesz od związku. Gdy już znajdziesz odpowiedzi, to znacznie łatwiej będzie Ci odkryć przyczyny.

Jeśli problemy są na tyle głębokie, że nie jesteś w stanie samodzielnie zacząć obdarzać siebie cieplejszym uczuciem, to skorzystaj ze specjalistycznej pomocy. Być może trauma, trudne relacje z bliskimi bądź kompleksy spowodowały blokady, które uniemożliwiają Ci pokochanie drugiej osoby.

Naucz się dawać, a nie tylko brać

Czy wiesz, dlaczego tak trudno może być Ci pokochać drugą osobę? Bardzo często ma to związek z podejściem współczesnych ludzi do świata. Internet oraz media nauczyły egoistycznego myślenia, co doprowadziło do bardziej roszczeniowych postaw, a przede wszystkim do zamknięcia się na dobro i współczucie. Dlatego miłości nauczysz się dopiero wtedy, gdy zaczniesz dawać, a nie jedynie brać.

Jeśli uważasz, że w Twoim życiu jest za mało miłości, to postaraj się dać jej odrobinę tym osobom, które najbardziej jej potrzebują. Bezinteresowne zachowania sprawią, że staniesz się bardziej wrażliwy na dobro – w pewnym momencie to wróci do Ciebie. Przede wszystkim jednak nauczysz się jednej ważnej rzeczy – jak wiele radości i szczęścia daje spełnianie czyichś marzeń, wspieranie oraz obdarzanie kogoś pozytywnym uczuciem.

Zamień lęk na wdzięczność

Czujesz, że miłość nie jest Ci pisana, a może w swoim życiu przeżyłeś lub przeżyłaś zbyt wiele rozczarowań? To z pewnością może potęgować lęk przed zaufaniem drugiej osobie oraz zaangażowaniem w związek. Wówczas jedynym skutecznym lekiem jest wdzięczność. Zawsze znajdziesz dobry powód ku temu. Dlatego nie rozpamiętuj i nie zatapiaj się w smutku, bo rozstałeś lub rozstałaś się z ukochaną osobą. Zamiast tego pomyśl o wszystkich dobrych chwilach, jakie razem przeszliście, ile szczęścia i doświadczenia Ci to dało. Zacznij od drobnych rzeczy, a wkrótce przekonasz się, że już zawsze szklanka będzie dla Ciebie w połowie pełna, a nie pusta.

Przestań porównywać się do osób znanych z Internetu

Problemem wielu osób jest to, że chcą dokładnie tego, co jest kreowane w mediach – miłości od pierwszego wejrzenia, ślubu jak z bajki oraz szczęśliwego życia bez problemów i kłopotów. Choć na początku każdego związku wydaje się, że relacja może być tak idealna, to jednak z czasem przekonasz się, że trudno jest uciec od konfliktów, kłopotów czy nieporozumień. To stały element związków, a każda z tych sytuacji uczy współpracy i kompromisów. Tego nie pokażą Ci Influencerzy, muzycy, aktorzy czy celebryci. W końcu wszelkie wydarzenia, które odbiegają od cukierkowego obrazu, są przez nich skrzętnie ukrywane. W konsekwencji możesz dojść do wniosku, że tylko Ciebie spotykają nieszczęścia, a nawet pojedyncze kłótnie oznaczają brak dopasowania.

Pamiętaj, że ocenianie swojego związku na podstawie doświadczeń innych osób – tym bardziej tych, którzy tworzą fikcyjny obraz rzeczywistości – nigdy nie jest dobry. Dlatego przede wszystkim opieraj się na swoich uczuciach, rozmawiaj z drugą osobą i staraj się postępować w zgodzie ze sobą. Wtedy przekonasz się, że autentyczna miłość i związki są zupełnie inne od tych, które są przedstawiane w social mediach.

Uwierz, że zasługujesz na szacunek

Chcesz nauczyć się kochać w prawdziwy i szczery sposób? Zatem nawet jeśli Twoje doświadczenie w miłości jest trudne, to pamiętaj o tym, że zasługujesz na szacunek. Takie podejście nie tylko poprawi Twoją samoocenę, ale przede wszystkim sprawi, że dużo częściej będziesz podejmować dobre decyzje w miłości i związkach.

Przestań rozmyślać i obwiniać się o błędy, które zdarzyły się w przyszłości. Myśl o teraźniejszości, o swoich perspektywach, a przede wszystkim nie sugeruj się przeżyciami znanych osób. W końcu żaden z nich nie pokazuje, jak faktycznie wygląda ich życie. Gdy już poczujesz ten szacunek i będziesz otaczać się ludźmi, którzy obdarowują Cię takim uczuciem, to nauczysz się miłości – romantycznej i przyjacielskiej.

Nerwica, dlaczego na nią chorujemy?

Nerwica, dlaczego na nią chorujemy?

, , , , ,

Nerwica dotyka coraz większą grupę społeczeństwa. Uporczywe syndromy mają wpływ nie tylko na życie prywatne, ale też zawodowe i rodzinne. Głównym objawem zaburzeń nerwicowych jest nieprzemijający lęk, który może być tak silny, że zaczynają mu towarzyszyć także fizyczne dolegliwości. Jakie są przyczyny nerwicy, czym się objawia i dlaczego na nią chorujemy? Tego dowiesz się w tym artykule.

Czym jest nerwica?

Nerwica lękowa występuje wtedy, gdy pojawiają się zaburzenia emocjonalne, uporczywe myśli, zaburzenia działania niektórych narządów, a nawet objawy somatyczne. Przyczyną tego problemu jest psychika, a najczęstszym objawem jest lęk. Niekiedy może być tak silny, że powoduje uczucie duszności, ból żołądka, biegunkę czy też psychozę.

Definicja nerwicy zmieniała się na przestrzeni ostatnich lat, chociażby ze względu na odróżnienie tego zaburzenia od depresji i psychozy.

Zazwyczaj nerwica ma przewlekły charakter, dlatego objawy mogą z czasem nawracać. Poza tym występują u blisko 15-20% światowej populacji. Najczęściej ten problem dotyka kobiety. Nerwica może też być połączona z innymi zaburzeniami psychicznymi, co jest sporym utrudnieniem podczas diagnozowania tego problemu. Trudno jest wtedy określić, które symptomy wynikają z konkretnego zaburzenia.

Jakie są przyczyny nerwicy?

Na rozwój nerwicy wpływ mają różne czynniki – biologiczne, społeczne i kulturowe. W końcu podłoże tego zaburzenia jest dość złożone. Według naukowców w 30% odpowiadają za to czynniki genetyczne, a w 70% czynniki środowiskowe. Oprócz tego zaburzenia nerwicowe znajdują swoje podłoże w skumulowanych, stresujących wydarzeniach w Twoim życiu.

Zachowania rodziców mają spory wpływ na wystąpienie nerwicy. Szczególnie dotyczy to sytuacji w pierwszych 5-6 latach życia, kiedy to dynamicznie rozwija się osobowość człowieka. Niektórzy naukowcy zaznaczają również, że nerwica jest częściej diagnozowana u osób, które nie były w dzieciństwie akceptowane przez rodziców.

Specjaliści podkreślają, że nerwica lękowa może powstawać na skutek szybkiego tempa życia i stresu, który wynika z narastającej rywalizacji oraz pogoni za szczęściem. Wśród innych przyczyn wymieniane są też: hałas, kryzys więzi rodzinnych i zmniejszenie przestrzeni życiowej.

Wyodrębniliśmy czynniki, które mają największy wpływ na powstawanie nerwicy.

Osobowość

Badania pokazują, że bardziej narażone na wystąpienie nerwicy są osoby, które były nieśmiałe i powściągliwe w okresie dzieciństwa. Poszczególne cechy osobowości również mają wpływ na pojawienie się tego zaburzenia. Szczególnie odnosi się to do osób o wysokiej wrażliwości emocjonalnej.

Zauważ, że z nerwicą lękową częściej borykają się egocentrycy. Zazwyczaj są skoncentrowani na sobie, a przede wszystkim uważają, że ich problemy są nieporównywalne ze stanem i cierpieniem, z jakim mierzą się inni.

Rodzina

Lęk jako cecha osobowości może być dziedziczony. Dlatego to środowisko rodzinne może mieć spory wpływ na rozwój nerwicy lękowej.

Wyuczone zachowania

Zachowania i nawyki są wyuczone, a przede wszystkim powstają pod wpływem środowiska, społeczeństwa oraz rodziny. Dlatego, jeśli w Twoim umyśle często pojawiają się wyimaginowane zmartwienia, to z czasem umysł może się wytrenować w takim stopniu, że w końcu zyskasz nawyk zamartwiania się.

Chemia mózgu

Niektóre badania wskazują na to, że nerwica jest spowodowana zmienioną chemią mózgu. Jednak nadal pozostawia to wiele wątpliwości, ponieważ trudno jest określić, czy to niepokój powoduje zmiany fizyczne, czy może jest odwrotnie i to zmiany fizyczne przyczyniają się do powstania niepokoju.

Warunki medyczne

Choroby płuc, serca czy tarczycy przyczyniają się do powstania nerwicy lub przynajmniej powodują występowanie objawów typowych dla tego zaburzenia. Oprócz tego mogą nasilać symptomy nerwicy lękowej. Dlatego tak ważne jest to, żebyś podczas rozmowy z lekarzem przedstawił wszystkie swoje dolegliwości, a do tego poddawał się badaniom fizykalnym. Dzięki temu będziesz mógł wykluczyć inne schorzenia.

Jakie są objawy nerwicy?

Skoro znasz już przyczyny nerwicy, to zwróć również uwagę na objawy tego zaburzenia. Tym bardziej że dotykają zarówno sfery psychicznej, jak i fizycznej. Najczęstszym symptomem są napady niepokoju i lęku. Niekiedy mogą mieć naprawdę duże nasilenie – wręcz paraliżujące, a w takiej sytuacji trudno jest zignorować ten problem. Towarzyszą temu kłopoty z koncentracją, a także zaburzenia snu, choć niekiedy nerwica ma odwrotne objawy. Wówczas możesz mieć problemy z zasypianiem i odczuwać większą senność. Charakterystycznym symptomem nerwicy jest uczucie nieustannego napięcia oraz ciągłe zamartwianie się.

W przypadku strefy fizycznej do objawów nerwicy można zaliczyć dolegliwości związane z bólem głowy, brzucha i kręgosłupa. Czasem dostrzegalne są zaburzenia wzroku, drżenie kończyn, nagłe uderzenia gorąca, zimne poty i kołatanie serca. Osoby cierpiące na nerwicę miewają też problemy na tle seksualnym np. zaburzenia erekcji lub przedwczesny wytrysk.

Nerwica może się uwidaczniać przez problemy z mówieniem, napady padaczkowe oraz niedowład. W rzadkich przypadkach dochodzi do urojonej ciąży.

Leczenie traumy – jak żyć po utracie bliskich?

Leczenie traumy – jak żyć po utracie bliskich?

, , , , ,

Leczenie traumy po utracie bliskiej osoby jest trudne, jeżeli tkwimy w tym zdani tylko na siebie. Każdy człowiek przeżywa stratę bliskiej osoby w nieco inny sposób. Jednak zawsze ta sytuacja wywołuje ogromny ból oraz poczucie samotności. Dlatego okres żałoby u jednych może trwać kilka tygodni, a u innych kilka miesięcy czy nawet lat. Istnieją różne sposoby radzenia sobie ze smutkiem. Pomożemy Ci znaleźć rozwiązanie, które odrobinę ukoi Twój ból.

Na czym polega okres żałoby?

Czas trwania żałoby to moment na wyciszenie, akceptację oraz powolne poszukiwanie harmonii w swoim życiu. Tak naprawdę ma to służyć przede wszystkim pogodzeniu się ze stratą. Dopiero gdy faktycznie przejdziesz przez wszystkie etapy żałoby, będziesz mógł rozpocząć kolejny rozdział swojego życia – już bez bliskiej osoby u boku.

Choć żałoba może Ci się kojarzyć z czarnymi ubraniami, brakiem uśmiechu i zamknięciem się na świat, to wcale tak nie musi być. To tylko ograniczenia, które kiedyś zostały przypisane żałobie. Kluczowe znaczenie ma indywidualne podejście do swoich emocji oraz straty, jakiej doświadczyłeś lub doświadczyłaś.

Jak żyć po stracie bliskiej osoby?

Wypłakanie

Istnieje kilka sposobów, dzięki którym powoli zaczniesz odczuwać radość i będziesz z większym optymizmem spoglądać w przyszłość. Zacznij od wypłakania się, bo zatrzymywanie w sobie emocji nie przyniesie Ci ulgi, a to właśnie jej potrzebujesz w chwili największego bólu. Jeśli tylko masz na to ochotę, to krzycz, tupaj nogami i wyj z rozpaczy. Wyrzuć z siebie negatywne emocje, a zobaczysz, że kolejnego dnia poczujesz niewyobrażalną ulgę i siłę.

Akceptacja

Zaakceptowanie śmierci bliskiej osoby to naprawdę trudny etap, ale jest niezbędny do poradzenia sobie z dotkliwą stratą. Przede wszystkim wymaga to czasu, wysiłku i zrozumienia. Bardzo pomocne jest wtedy układanie planów na przyszłość, dzięki czemu przekonasz się, ile masz siły, która jest niezbędna do poradzenia sobie w tej nowej, trudnej rzeczywistości.

Wyciszenie

Gdy zastanawiasz się, jak poradzić sobie po utracie bliskiej osoby, to pamiętaj o tym, że choć na początku okres żałoby jest naznaczony płaczem, bólem i wieloma negatywnymi emocjami, to jednak później następuje czas wyciszenia. Ten etap jest wstępem do akceptacji, a przede wszystkim pozwala przejść przez jeden z najtrudniejszych momentów związanych z szokiem i ogromnym bólem.

Terapia

Każdy w nieco inny sposób podchodzi do żałoby, chociażby ze względu na różne poziomy wrażliwości emocjonalnej. Jeśli czujesz, że potrzebujesz wsparcia i nie potrafisz samodzielnie poradzić sobie z wieloma myślami, uczuciami oraz stratą, to skorzystaj z pomocy specjalisty. Możesz zdecydować się na indywidualną terapię bądź grupowe zajęcia – dostosuj wybrany rodzaj do swojego charakteru.

Szybko przekonasz się, że psychoterapia potrafi być wyzwalająca, dodaje siły, a przede wszystkim ułatwia przejście przez poszczególne etapy żałoby. W razie konieczności specjalista zapisze Ci również medykamenty, które pozwolą poradzić sobie z bezsennością lub innymi problemami, jakie pojawiły się po utracie bliskiej osoby.

Uporządkowanie myśli

Po śmierci ważnej dla Ciebie osoby na pewno masz wiele pytań i myśli. Czasem jest ich aż nadto, a to znacznie utrudnia radzenie sobie z okresem żałoby. To w pełni naturalne, że na samym początku jesteś w stanie myśleć jedynie o zmarłej osobie. Pozwól sobie na to, ale postaraj się w tym nie zatracać, bo okaże się, że żal i rozpacz nie będą mogły Cię opuścić przez długi czas. Dlatego pozwól sobie na krótkie „rozmowy” ze zmarłą lub zmarłym. Taki wewnętrzny dialog może być wyzwalający, a przede wszystkim pozwoli Ci w taki sposób cieszyć się bliskością tej ważnej dla Ciebie osoby.

Szczerość

Nie uciekniesz od żałoby, bo trudno jest ukryć tak duży żal i smutek. Im szybciej zdasz sobie z tego sprawę, tym prędzej będziesz mógł rozpocząć proces akceptacji. Dlatego bądź szczery ze sobą i innymi bliskimi – mów o swoich emocjach, podziel się myślami i nie okłamuj ich oraz siebie. Wtedy z pewnością Twoje życie z dnia na dzień będzie coraz lepsze oraz spokojniejsze.

Codzienne odwiedziny

Jeśli szukasz sposobu na akceptację oraz życie po stracie bliskiej osoby, to pozwól sobie na częste odwiedziny na cmentarzu. Z pewnością zapewni Ci to ukojenie, a do tego da namiastkę bliskości. Nie ograniczaj się jedynie do zapalenia świeczki, porozmawiaj ze zmarłą osobą, podziel się swoimi przemyśleniami, przeżyciami oraz zmianami, jakie nastąpiły w Twoim życiu.

Towarzystwo innych ludzi

W okresie żałoby jednym z największych niebezpieczeństw jest brak kontaktu z innymi ludźmi. Jednak nie zawsze jest to dobre podejście, dlatego nie stroń od spotkań towarzyskich, bo rozmowa z bliskimi zmniejsza ryzyko depresji, która jest jednym z głównych zagrożeń w trakcie żałoby. Rozmawiaj, wychodź na spotkania ze znajomymi lub pozwól sobie na chwilę ciszy. Po prostu dbaj o to, żeby samotność nigdy nie trwała zbyt długo, a nawet w takim momencie rozmawiaj ze sobą. Stań się swoim najlepszym przyjacielem, a dzięki temu przekonasz się, że z czasem przezwyciężysz żal i poczucie pustki. Wtedy znów będziesz mógł cieszyć się kolejnymi dniami, a przede wszystkim pogodzisz się ze stratą bliskiej osoby.

Wypalenie zawodowe – jak nie dać się pracy?

Wypalenie zawodowe – jak nie dać się pracy?

, , , , ,

Wypalenie zawodowe nadal przez wiele osób jest lekceważone, ale nie warto ignorować tego problemu, bo bywa naprawdę dokuczliwy. Przede wszystkim powoduje to brak energii, zmęczenie oraz spadek motywacji do pracy. Może dotykać zarówno młode, jak i bardziej doświadczone osoby. Ważne jest to, żebyś wiedział, jak radzić sobie z tym syndromem, aby złe samopoczucie nie miało wpływu na Twoje życie.

Czym jest wypalenie zawodowe?

Wypalenie zawodowe jest też nazywane syndromem Burnout. O tym zjawisku mówi się wtedy, gdy praca przestaje dawać satysfakcję, nie rozwijasz się, a samo wyjście do pracy powoduje narastającą niechęć. Oprócz tego występują fizyczne, emocjonalne i psychiczne objawy.

Rozwinięcie się wypalenia zawodowego może mieć związek z uczuciem pustki, zobojętnieniem na kontakty społeczne oraz obniżeniem własnej oceny. Zazwyczaj ten syndrom stanowi odpowiedź organizmu na stres, który jest spowodowany sytuacją zawodową.

Kogo najczęściej dotyka wypalenie zawodowe?

Tak naprawdę każdy może być narażone na syndrom wypalenia zawodowego – bez względu na staż pracy bądź zajmowane stanowisko. Badania jednak pokazują, że ten problem zazwyczaj dotyka osoby zarządzające innymi pracownikami, gdzie konieczny jest stały kontakt z ludźmi. To właśnie wtedy wymagane jest jeszcze większe zaangażowanie emocjonalne, poznawcze oraz społeczne. Oprócz tego wypalenie zawodowe często jest diagnozowane u nauczycieli, policjantów, pielęgniarki, handlowców, pedagogów, trenerów, menedżerów oraz lekarzy.

Nie tylko rodzaj pracy wpływa na to, czy pojawi się syndrom wypalenia zawodowego. Decydują o tym również indywidualne cechy osobowościowe, a szczególnie perfekcjonizm, ambicja i pracoholizm. Bardziej narażone są też osoby samotne, które nie mają bliskich. W takim przypadku praca staje się ich całym światem.

Jak radzić sobie z wypaleniem zawodowym?

Poszukaj wsparcia

Przyjaciele, rodzina oraz zaufane osoby to podstawa, gdy chcesz przezwyciężyć wypalenie zawodowe. Tym bardziej że bardzo częstym zjawiskiem jest chęć izolowania się od najbliższych. Jednak to nie jest dobry wybór, ponieważ to właśnie rozmowa może stanowić najlepsze antidotum na stres, napięcie emocjonalne i problemy w pracy.

Tak naprawdę podczas rozmowy nie są potrzebne porady czy próby rozwiązania Twojej sytuacji. Już samo podzielenie się swoimi myślami i emocjami działa oczyszczająco. Ważne jest tylko to, żebyś wybrał osobę, która nie będzie Cię osądzać – po prostu zajmie się wysłuchaniem i wspieraniem. W ten sposób skutecznie zapobiegniesz wypaleniu zawodowemu.

Wyznacz granice

Zastanów się nad tym, ile czasu w ciągu dnia poświęcasz na pracę oraz myślenie o niej. W walce z wypaleniem zawodowym niezbędne jest postawienie wyraźnych granic, dzięki którym będziesz mógł przestać myśleć o obowiązkach zawodowych. Dlatego wyznacz konkretne godziny przeznaczone na kontakty z klientami bądź pracownikami. Poza tym staraj się skutecznie zagospodarować swój czas wolny. Zadbaj także o przerwy od technologii – laptopa, smartphona czy tableta.

Po prostu dla swojego zdrowia psychicznego pamiętaj o chwili offline w ciągu dnia. Wycisz wtedy powiadomienia w telefonie, nie sprawdzaj e-maili, wyłącz media społecznościowe i zajmij się relaksem. Już po kilku dniach poczujesz się bardziej zrelaksowany, bo nareszcie wprowadzisz w swoim życiu większy balans między życiem prywatnym a zawodowym.

Bądź asertywny

Dla wielu pracowników największym problemem jest brak umiejętności odmawiania, co ostatecznie prowadzi do nadmiaru obowiązków, które są stresujące i przytłaczające. Dlatego naucz się asertywności, odmawiaj realizacji niektórych zadań lub deleguj je innym pracownikom. W razie potrzeby poproś kolegów bądź koleżanki z pracy o pomoc. To naprawdę nie jest oznaka słabości, tylko odpowiedzialności i dbałości o wysoką jakość. Dzięki temu nie tylko poradzisz sobie z narastającą frustracją, ale przede wszystkim zyskasz więcej energii do wykonania wyznaczonych zadań.

Wystrzegaj się perfekcjonizmu

Jednym z czynników zwiększających ryzyko wypalenia zawodowego jest perfekcjonizm. Wygórowane oczekiwania i nadmierna ambicja potrafią być naprawdę wyniszczające. Przede wszystkim ze względu na podejście do porażek oraz nawet najdrobniejszych błędów, które są traktowane jak katastrofę. Jeśli chcesz cieszyć się dobrym zdrowiem psychicznym, to musisz nauczyć się radzenia z bezwzględnymi standardami. Pamięta też o wyznaczaniu realnych celów, które nie będą zbyt przytłaczające.

Skorzystaj z profesjonalnej pomocy

Jeśli nie jesteś w stanie samodzielnie poradzić sobie z wypaleniem zawodowym, to skorzystaj z profesjonalnej pomocy. Intensywne emocje, wahania nastroju i nadmierne izolowanie się od bliskich osób jest wyczerpujące psychicznie oraz fizycznie. W takiej sytuacji najlepszym sposobem jest wizyta u psychologa bądź psychoterapeuty. To też dobry sposób, gdy po prostu nie masz w najbliższym otoczeniu osoby, która mogłaby Cię wysłuchać. Dzięki temu zyskasz wsparcie, odkryjesz przyczyny problemów i nauczysz się radzić sobie z nimi, aby skutecznie zapobiegać dalszemu rozwojowi wypalenia zawodowego.

Hazard – czy hazardziście da się pomóc?

Hazard – czy hazardziście da się pomóc?

, , , , , , ,

Hazard – regularne i nadmierne uczestnictwo w grach hazardowych to choroba, która oddziałuje zarówno na uzależnioną osobę, jak i najbliższe otoczenie. Ten nałóg może dotknąć właściwie każdego, więc nie warto wierzyć w stereotypy i utożsamiać ten nałóg jedynie z dobrze sytuowanymi osobami. W końcu ten problem dotyka nawet nastolatków. W walce z uzależnieniem od hazardu potrzebna jest specjalistyczna pomoc. Dowiedz się, jak radzić sobie w takiej sytuacji.

Jakie są najskuteczniejsze sposoby pomocy hazardziście?

Pamiętaj, że na każdym etapie uzależnienia od hazardu możesz rozpocząć terapię, która pozwoli odzyskać kontrolę nad własnym życiem. Uzależnione osoby rzadko kiedy są w stanie samodzielnie podjąć odpowiedni kroki. W tym celu potrzebują wsparcia oraz zachęty ze strony najbliższych osób. Problemem mogą też być dość naturalne mechanizmy obronne w postaci zaprzeczania i wyparcia. W konsekwencji chora osoba nie chce zrozumieć tego, że faktycznie ma problem z hazardem.

Zatem, czy hazardziście da się pomóc? Skuteczność leczenia jest uzależniona od tego, czy chora osoba dobrowolnie podda się terapii. Zmuszenie do odwyku nie przyniesie trwałych rezultatów. Gdy już hazardzista zrozumie, że potrzebuje profesjonalnej pomocy, to najlepszym rozwiązaniem będzie stacjonarny ośrodek leczenia uzależnienia. Tam otrzyma kompleksowe wsparcie psychologów, lekarzy, psychoterapeutów i innych specjalistów. Kluczowe znaczenie ma indywidualne podejście do każdego pacjenta oraz przepracowanie problemów i mechanizmów, które przyczyniły się do powstania choroby. Fachowcy pokazują również, w jaki sposób uzależniona osoba może radzić sobie z trudnościami, jakie czekają na nią w życiu codziennym.

Nawet po zakończeniu leczenia chora osoba nadal pozostaje hazardzistą, dlatego po długim okresie abstynencji może nastąpić nawrót choroby. Zatem niezbędne jest unikanie miejsc, w których hazardzista mógłby skorzystać z loterii, gier, automatów oraz zakładów sportowych. Specjaliści nawet zalecają, żeby osoba po leczenia unikała oglądania teleturniejów telewizyjnych. Niekiedy niezbędna jest też kontrola podczas korzystania z Internetu.

Jak rozpoznać hazardzistę?

Niekiedy problem z wyjściem z nałogu ma przede wszystkim związek z późnym rozpoznaniem choroby. Czasem trudno jest dostrzec pierwsze symptomy, ponieważ hazard nie powoduje widocznych zmian w wyglądzie jak np. alkoholizm. Do tego trudno jest określić różnicę między rozrywką a uzależnieniem. Zazwyczaj potrzebna jest dokładna obserwacja zachowań osoby, którą podejrzewasz o patologiczny hazard. Mogą wtedy pojawić się następujące objawy:

  • zaniedbywanie rodziny, znajomych i pracy,
  • poczucie wewnętrznego przymusu grania,
  • utrata kontroli nad potrzebą grania,
  • granie o coraz wyższe stawki,
  • silny dyskomfort psychiczny, poddenerwowanie i irytacja spowodowana zaprzestaniem grania,
  • fantazjowanie o wielkich wygranych.

Jak rozmawiać i postępować z hazardzistą?

Bardzo często pierwszą reakcją rodziny oraz najbliższych osób jest to, żeby ukryć problem z hazardem – u męża, żony, dzieci czy rodzica. Jednak pamiętaj o tym, że ciągłe usprawiedliwianie oraz tłumaczenie pewnych zachowań nie jest dobre – dla Ciebie i uzależnionej osoby. Może dojść do tego, że hazardzista zaczyna rozumieć, że nie ponosi żadnych konsekwencji związanych ze swoim nałogiem. Dlatego jako pierwszy musisz dostrzec problem, z jakim boryka się druga osoba.

Podczas leczenia uzależnienia od hazardu kluczowe znaczenie ma wsparcie w walce z nałogiem oraz szczera rozmowa. Jeśli to nie pomaga, to pozwól hazardziście odczuć konsekwencje swoich zachowań. Niech weźmie za nie odpowiedzialność, ponieważ to może być jedyny sposób na to, żeby faktycznie zrozumiał, jak negatywny wpływ mają podjęte działanie.

Musisz jednak zachować równowagę w swoich działaniach. Szantaż, groźby i obrażanie nie przyniosą oczekiwanych skutków. Zamiast tego okaż wsparcie, zrozumienie oraz miłość. Pokaż też, jak wiele pięknych chwil druga osoba traci przez zatracanie się w grach i loteriach. Gdy zastanawiasz się, czy hazardziście da się pomóc, pamiętaj także o tym, żeby rozmawiać o swoich uczuciach, obawach i nadziejach.

Co czuje osoba uzależniona od hazardu?

Pomoc hazardziście jest tak trudna, ponieważ podobnie jak inne uzależnienia behawioralne, ma destrukcyjny wpływ na życie codzienne i zachowania nałogowca. Niekiedy wynika to z osamotnienia oraz próby poradzenia sobie z problemami, a innym razem gry mają być sposobem na odreagowanie stresu. Dlatego brak dostępu do loterii czy zakładów może doprowadzić do napadów agresji, złości, a nawet do przemocy. W końcu nałóg skutkuje całkowitą zmianą systemu wartości. Dochodzi również do tego, że pragnienie wzięcia udziału w kolejnych grach jest tak silne, że uzależniona osoba jest w stanie kłamać i oszukiwać, żeby tylko zyskać pieniądze na hazard.

W zaawansowanym stadium uzależnienia od hazardu nie wierz w zapewnienia o miłości i troskę o dobro rodziny. Zazwyczaj są to jedynie mechanizmy obronne oraz manipulacja. Poza tym hazardzista stara się w ten sposób usprawiedliwić swoje zachowanie, a przede wszystkim uniknąć konsekwencji swoich działań. W takiej sytuacji tylko mocny wstrząs może sprawić, że będziesz w stanie faktycznie pomóc drugiej osobie.

Przyczyny sięgania po narkotyki

Przyczyny sięgania po narkotyki

, , , , , ,

Powody, dla których dorośli bądź młodzież sięgają po narkotyki, mogą być naprawdę różne. Niekiedy wynika to z choroby lub zaburzenia psychicznego, a innym razem ma to związek z próbą dopasowania się do otoczenia. Dlatego zwróć uwagę na przygotowaną przez nas listę, bo to właśnie czynniki z nimi związane zwiększają ryzyko uzależnienia. Poniżej przedstawiamy przyczyny sięgania po narkotyki.

8 najczęstszych przyczyn brania narkotyków

Nuda

Wydaje się, że nuda to tak prozaiczny powód, że wręcz nie może być prawdziwy. Jednak fakty są takie, że to właśnie brak zainteresowań oraz hobby stanowi jedną z najczęstszych przyczyn sięgnięcia po narkotyki. Przede wszystkim dotyczy to młodych ludzi, którzy poszukują wrażeń i chcą zacząć się czymś ekscytować. W takim przypadku euforia, jaką na samym początku zapewniają narkotyki, skutecznie zachęca do zabrania kolejnej dawki tej substancji.

Jak w takim przypadku uchronić dziecko przed uzależnieniem? Warto zapewnić mu alternatywne zajęcie. Pozwól mu znaleźć hobby, które naprawdę sprawi radość i skutecznie zniechęci do brania narkotyków.

Depresja

Drugą najczęstszą przyczyną sięgania po narkotyki jest depresja. W takim przypadku substancje psychoaktywne mają pomóc w radzeniu sobie ze swoimi emocjami, wahaniami nastrojów, złym samopoczuciem oraz myślami samobójczymi. Szacuje się, że ok. 20% nastolatków w Polsce ma objawy depresyjny, a każda z tych osób jest potencjalnie zagrożona braniem narkotyków lub dopalaczy.

Trudno jest dokładnie określić, jak wiele osób choruje na depresję, ponieważ wiele z nich w ogóle nie korzysta z pomocy specjalistów. Zamiast tego wybiera cierpienie w samotności oraz samoleczenie. Wtedy bardzo często dochodzi do uzależnienia, bo narkotyki bądź alkohol są traktowane jak sposób na poradzenie sobie z problemami, bólem oraz samotnością. Zauważ, że w krótkiej perspektywie czasowej substancje psychoaktywne mogą ograniczyć liczbę negatywnych myśli. Jednak z czasem one powrócą, a będą im towarzyszyły również objawy zespołu abstynencyjnego, co ostatecznie może doprowadzić do pogłębienia się problemu.

Samotność

Brak towarzystwa, bliskich osób bądź problemy z nawiązywaniem relacji społecznych to kolejne powody, dla których ludzie sięgają po narkotyki. Szczególnie młodzież czuje potrzebę dopasowania się do otoczenia i dołączenia do grupy, gdzie będą akceptowani. Dlatego zwiększa się ryzyko, że zaczną zadawać się z osobami, które są uzależnione od narkotyków. To dość klasyczna sytuacja, działająca na podobnych zasadach co subkultury.

Próba poradzenia sobie ze stresem

Niepokój, stres, problemy w pracy, życiu rodzinnym lub społecznym – każda z tych sytuacji powoduje negatywne uczuci, z którymi trudno sobie poradzić.

Wszechogarniający wyścig szczurów bardzo często powoduje zbyt duże obciążenie psychicznym, a w radzeniu sobie z tą sytuacją mają pomóc narkotyki. Choć na początku substancje psychoaktywne mogą zapewnić więcej energii, co umożliwia sprostanie wymaganiom rodziców, pracodawcy czy klientów. Jednak z czasem dochodzi do tego, że musisz przyjmować jeszcze większe dawki narkotyków lub sięgać po twarde narkotyki. Taki stan może doprowadzić do uzależnienia.

Podatność genetyczna

Czy wiesz, że dużo częściej po narkotyki sięgają osoby, których rodzice robili to samo? W takim przypadku pojawia się również większa podatność na uzależnienia – nawet przy niewielkich dawkach narkotyków lub sporadycznym sięganiu po te substancje. Wtedy jeszcze ważniejsze jest uświadomienie sobie ryzyka, jakie się z tym wiąże. Kluczowe znaczenie ma także to, żeby maksymalnie ograniczyć powody, które mogłyby zachęcić do brania narkotyków lub innych substancji psychoaktywnych.

Żałoba po stracie bliskiej osoby

Śmierć bliskiej osoby prowadzi do traumy, z którą wiele osób nie potrafi sobie poradzić – bez względu na etap życia. W takiej sytuacji smutek bardzo łatwo może przerodzić się w depresję, nerwicę lub załamanie nerwowe. To znowu może doprowadzić do silnej próby znalezienia sposobu na poradzenie sobie z bólem, co w konsekwencji może zachęcić do sięgnięcia po narkotyki.

Chęć utraty wagi

Wszechogarniający kult ciała i obowiązujące kanony piękna prowadzą do tego, że wiele osób nie potrafi się zaakceptować, a do tego szuka sposobów na schudnięcie. Gdy ćwiczenia i diety nie przynoszą oczekiwanych rezultatów wiele osób, a szczególnie młodych kobiet i nastolatek, sięga po narkotyki. Zazwyczaj prowadzi to do uzależnienia od papierosów oraz środków psychoaktywnych np. kokainy.

Bardziej podatne na uzależnienie od narkotyków są osoby, których narzędziem pracy jest ciało np. modelki bądź modele, stewardessy i stewardzi itp.

Presja rówieśnicza

Zazwyczaj to właśnie otoczenie sprawia, że nastolatkowie po raz pierwszy sięgają po narkotyki. Poczucie osamotnienia i braku akceptacji mogą sprawić, że nawet dzieci, które dotąd nie sprawiały problemów wychowawczych, zaczną brać narkotyki. Szczególnie często dotyczy to osób z niskim poczuciem własnej wartości. Zazwyczaj źródłem takich sytuacji jest sposób wychowania dziecka oraz negatywne wzorce – są dostrzegalne, gdy rodzic sam ulega presji otoczenia.

Fobia – przyczyny i leczenie

Fobia – przyczyny i leczenie

, , , , , , , ,

Osoby borykające się z fobią, odczuwają bardzo silny strach, któremu towarzyszy spora bezsilność. Nie zawsze lęk ma całkowicie irracjonalne podłoże, jednak zazwyczaj problem tkwi w tym, że nawet mimo logicznych przesłanek dana osoba nie potrafi zmierzyć się z własną fobią. Interesującą kwestią jednak jest to, skąd biorą się u ludzi fobie, jakie są ich przyczyny i jak należy z nimi walczyć.

Czym jest fobia?

Fobia jest zaburzeniem lękowym, które wiąże się z bardzo silnym odczuwaniem strachu. Poziom strachu jest zazwyczaj znacznie większy niż rzeczywiste ryzyko i zagrożenie. Fobia wpływa na życie pacjenta i może przyczynić się do powstania depresji. Taka osoba czuje się bezsilnie w starciu z własnym rozumem. Strach, który odczuwa, jest tak silny, że może wpływać na codzienne funkcjonowanie oraz wywoływać liczne objawy somatyczne.

Objawy fobii

Jak odróżnić strach od fobii? Nie zawsze jest to takie proste, dlatego tak naprawdę diagnozą powinien zająć się doświadczony psychiatra lub psychoterapeuta.

Podczas oceny stopnia problemu lekarz przeprowadza wywiad, który ma na celu ustalenie, z jakimi objawami psychicznymi i fizycznymi mierzy się pacjent na co dzień.

W przypadku fobii dochodzi do pojawienia się takich objawów psychicznych, jak:

  • narastające napięcie i uczucie niepokoju,
  • nerwowość,
  • problemy z koncentracją,
  • uczucie ciągłej gotowości do wystąpienia stanu zagrożenia,
  • problemy ze snem,
  • analizowanie dogłębnie sytuacji i otoczenia, aby wychwycić nawet irracjonalne znaki zagrożenia związane z fobią,
  • odczuwanie paniki w chwili zetknięcia się z obiektem lub też sytuacją fobiczną.

Oprócz tego niejednokrotnie dochodzi także do wystąpienia licznych objawów fizycznych, w tym do:

  • kołatania serca,
  • skurczy brzucha,
  • duszności,
  • wrażenia gorąca,
  • nudności oraz wymioty,
  • nierównomiernego oddechu,
  • bólu głowy i zawroty głowy,
  • szumów w uszach,
  • dreszczy,
  • uczucia zmęczenia,
  • senności.

Przyczyny powstawania fobii

Trudno jednoznacznie określić, skąd w ogóle bierze się fobia u danej osoby. Specjaliści wskazują na kilka najczęstszych przyczyn powstawania fobii.

Dziedziczenie

Może to być podłoże genetyczne. Nadal niewiele mówi się o tym, że podobnie, jak wiele zaburzeń lękowych, tak też fobia, może być odziedziczona po rodzicach czy nawet dziadkach. Szczególnie gdy u rodziców występowały fobie, to istnieje spore prawdopodobieństwo, że dziecko również może być narażone na wystąpienie tego zaburzenia.

Nieprawidłowa praca mózgu

Wiele wskazuje również na to, że przyczyną powstawania fobii może być nieprawidłowe działanie mózgu. Wynika to najprawdopodobniej z powodu złej pracy neuroprzekaźników lub też zbyt dużej aktywności ciała migdałowatego, które ma wpływ na ludzkie zachowania i sposób zapamiętywania emocji, jakie odczuwaliśmy w przeszłości.

Negatywne doświadczenia w przeszłości

Kolejną przyczyną występowania fobii są negatywne bodźce, z którymi dana osoba borykała się w przeszłości. Dla przykładu, jeśli jakaś osoba była w dzieciństwie pogryziona przez psa, to negatywne doświadczenia mogą doprowadzić do kynofobii, czyli fobii przed psami. Czasami fobia wiąże się z własnymi doświadczeniami lub ze zdarzeniem, przez które przeszła osoba z najbliższego otoczenia.

Odpowiedź organizmu na inne problemy

Jeszcze jedną ciekawą teorią na temat powstawania fobii, jest ta, mówiąca o tym, że fobia może być też objawem lub sygnałem związanym z innym problemem. Dobrym przykładem będzie tutaj agorafobia, która może okazać się objawem, wskazującym na problemy z niską samooceną.

Jak leczyć fobię?

Najskuteczniejszą metodą leczenia fobii jest terapia poznawczo-behawioralna. Dodatkowym wsparciem może być też zastosowanie środków farmakologicznych – zazwyczaj wykorzystane w przypadku agorafobii oraz fobii społecznej.

W trakcie terapii poznawczo-behawioralnej specjalista zazwyczaj decyduje się na jedną z 3 metod:

  • metodę modelowania – polega na obserwacji innej osoby, biorącej udział w zdarzeniach lub wykonującej czynności, które budzą u pacjenta lęk i ogromny strach; pacjent ze względu na natężenie strachu nie jest w stanie samodzielnie wykonać czynność lub wziąć udział w jakimś zdarzeniu;
  • metodę zanurzania – bardzo skuteczną metodą jest też branie udziału w zdarzeniach i wykonywanie czynności, które są ściśle związane z fobią, ma to spowodować stopniowe obniżenie poziomu strachu i dostrzeżenie, że niebezpieczeństwo nie jest tak duże, jak początkowo pacjent myślał;
  • metodę systematycznej desenstyzacji – ta metoda polega na „wystawieniu” pacjenta na działanie bodźców, które związane są z fobią, jednak cały proces odbywa się stopniowo, a wcześniej pacjent utrzymuje wskazówki w postaci strategii działania oraz uczy się technik, które mają mu pomóc w radzeniu sobie z lękiem.

Obecnie dostępne są zarówno terapie indywidualne, jak i grupowe. W obu przypadkach celem jest to, aby pacjent nauczył się kontrolować swój lęk, zamiast przyjmować strategię unikania sytuacji stresogennych przez całe życie. Najważniejsze staje się na początku zrozumienie, co jest przyczyną fobii, a dopiero później krok po kroku nauka radzenia sobie ze strachem.

Load More